کوره قوس الکتریکی به انگلیسی: (Electric Arc Furnace) که به صورت مخفف EAF نامیده می‌شود، کوره‌ای است که با مواد با استفاده از یک قوس الکتریکی گرم می‌شود. این کوره‌ها اندازه‌های متفاوتی دارند که از کوچک‌ترینشان، چدن و از بزرگ‌ترین‌هایشان کوره‌های تولید فولاد را می‌توان نام برد. در بعضی از کوره‌های آزمایشگاهی گاهی دما به ۳۰۰۰ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
پایه ریزی و ساخت کوره های جدید در سال ۱۸۷۸ به دست سرویلیام زیمنس انجام گرفت. ابداع این روش مبتنی بر این بود که می توان برای ذوب فلزات ازقوسی که بین دوالکترود افقی ایجاد می شود، استفاده کرد. طرح زیمنس برای قوس الکتریکی غیر مستقیم چندین نوع بوده اما تنها، در سال ۱۸۹۰ بود که هرولت طرح کوره‌های قوس الکتریکی مستقیم را ارائه کرد به طوری که تمام خصوصیات اساسی و بنیادی کوره‌های الکتریکی جدید را در بر می گرفت. کوره ابداعی هرولت از برق سه فاز استفاده می کرد، در هر فاز جریان از یک الکترود عبور کرده و وارد حمام مذاب می شد و از آنجا به الکترود دیگر می رفت، در نتیجه حرارت حاصل به وسیله حمام گرفته شده و به دنبال آن فرسایش مواد نسوز به حداقل خود می رسید.
این کوره عمدتاً به منظور تولید فروآلیاژها و کربورکلسیم به وجود آمده بود. درحالی که محدودیت های تولید فولاد به وسیله کوره زیمنس – مارتین منجر به تولید مقادیر زیادی فولاد با عناصر آلیاژی اکسید شونده بود. با شرایط موجود کوره‌های قوس الکتریکی، آلیاژ اکسید شونده به احیاء شونده تبدیل شد و به این ترتیب تولید فولادهای آلیاژی امکان پذیر گردید. انگیزه تحولات کوره قوس الکتریکی نیز همین مسأله بود. کوره قوس الکتریکی دارای یک بدنه فولادی با آستر نسوز, سطح مقطع مدور و کف گود است. یک حلقه سقفی متحرک و جداشدنی که معمولاً با آب سرد می شود, سقف گنبدی شکل نسوز را حمایت می کند. نحوه برداشتن سقف معمولاً به وسیله یک سیستم هیدرولیکی انجام می گیرد کار این سیستم به این نحو است که سقف را ابتدا بلند می کند و سپس آن را به کنار حرکت می دهد.
نظرات کاربران