فهرست مطالب
فولاد ابزار کربنی به آن دسته از فولادها اطلاق میگردد که کربن اصلی‌ترین عنصر آلیاژی آن باشد و عناصری نظیر منگنز و سیلیسیم به میزان کمی در آن حضور داشته و فقط به منظور اکسیژن زدایی به آن اضافه می‌گردند. کربن نقش اساسی را در افزایش استحکام فولادها ایفا می‌کند و این استحکام تا حد زیادی به میزان کربن موجود در آلیاژ بستگی دارد.
فولادهای کربنی را به سه دسته تقسیم می‌کنند:
فولاد کربنی کاربرد وسیعی در صنعت داشته و معمولاً در حالت آنیل و یا نرمالیزه بکار می‌روند ولی در موارد خاص در حالت سخت کاری و تمپر شده نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین فولادهای کم کربن بدلیل خواص هدایت مغناطیسی کاربرد زیادی در صنعت برق دارند.
جهت اطلاع از فروش لوله مانیسمان کلیک نمایید.
در فولادهای کربنی میزان کربن ممکن است از چند صدم درصد تا نزدیک به 2 درصد تغییر کند. افزایش میزان کربن باعث بالا رفتن خواص سختی و استحکام فولاد میگردد. کربن نقش اساسی را در فولادها داراست و آبکاری آنها را ممکن می‌سازد. فولاد با کمتر از 0.2 درصد کربن عملاً آبکاری نمی‌شود. بیش از این مقدار تا حدود 1.2 درصد سختی فولاد پس از آبکاری به سرعت زیاد می‌شود. از این میزان بیشتر، سختی فولاد افزایش نیافته و خصوصیات چکش‌خواری خود را از دست میدهد.
جهت اطلاع از قیمت ورق استیل براق نگیر کلیک نمایید.
این عنصر خاصیت اکسیژن زدایی خوبی دارد. اصولا میزان منگنز در فولاد کربنی بین 0.5 تا 0.8 درصد می‌باشد. به‌طورکلی بالا بودن مقدار منگنز باعث درشت شدن دانه‌های فولاد می‌شود. با حضور منگنز عملیات آهنگری راحت‌تر انجام می‌گیرد. منگنز مقاومت و سختی را بالا برده و فولاد را جهت آبکاری آماده‌تر می‌نماید، منگنز اضافی فولاد را شکننده می‌کند.
درصورتی که علاقه مند به کسب اطلاعات از فولاد هادفیلد یا منگنزی هستید، کلیک نمایید.
برای اطلاعات بیشتر درباره لوله ها می توانید به مقاله لوله مانیسمان چیست مراجعه نمایید.
گوگرد در فولاد بعنوان یک ناخالصی محسوب می‌شود. وجود منگنز در فولاد به‌علت میل ترکیبی بیشتر آن با گوگرد نسبت به آهن باعث تشکیل ترکیب MnS میگردد. MnS دارای نقطه ذوب بالاتری نسبت به FeS می‌باشد (1610 درجه‌ی سانتیگراد)، و به همین دلیل در اثر حضور منگنز، مسئله گسیختگی و ترک به حداقل ممکن می رسد. عناصری نظیر Be، Zr، Cr و Ti اثرات مضر گوگرد را کاهش داده ولی عناصری چون Ni، Co و Mo اثر مضر گوگرد را تشدید می‌کنند. آخالهای گوگرد اثرات بسیار مضری داشته و قابلیت جوشکاری و مقاومت در مقابل خوردگی را نیز کاهش می‌دهند.
به همین دلیل مقدار گوگرد در فولاد باید بسیار محدود و کم باشد و بسته به نوع فولاد درصد گوگرد از 0.04 تا 0.06 درصد بوده و در فرآیند جوشکاری تا حد 0.02 درصد تقلیل می‌یابد و از این محدوده نباید تجاوز کند. کاهش مقدار گوگرد باعث افزایش مقاومت به ضربه فولاد میگردد.
جهت اطلاع از قیمت تیراهن کلیک نمایید.
فسفر در آهن بشدت حد الاستیک و حد گسیختگی را بالا برده، در حالیکه قابلیت پلاستیسیته را به‌طور قابل توجهی کاهش میدهد. کاهش شکل‌پذیری در فولاد در اثر وجود فسفر خود، به مقدار کربن موجود در فولاد بستگی داشته و هر چه مقدار آن بیشتر باشد، اثر فسفر بر روی کاهش خاصیت پلاستیسیته بیشتر است. برای اکثر فولادها، فسفر یک ناخالصی محسوب میگردد و مقدار درصد آن بسته به مرغوبیت فولاد، نباید از 0.0025 تا 0.05 درصد تجاوز کند.
در این بخش، کاربرد فولادهای کربنی ساده را در سه گروه کم کربن، کربن متوسط و پر کربن مورد بررسی قرار می‌دهیم. گروه اول که فولادهای ساده کم کربن نام دارند، برای عموم قطعات مهندسی، ساختمان کشتی‌ها، راه‌آهن بکار می‌روند. همچنین این فولادها از خواص مغناطیسی بالا و قابلیت جوشکاری خوبی برخوردار بوده و در مواردی که قطعات تحت عملیات سختی سطحی قرار می‌گیرند، کاربرد خوبی دارند.
جهت اطلاع از قیمت لوله صنعتی کلیک نمایید.
برای فولادهای کربن متوسط می‌توان به صنایع حمل و نقل، راه‌آهن، ماشین‌آلات و دستگاه‌های نورد اشاره کرد و همچنین زمانی که سایش در حد متوسط مدنظر باشد، مورد استفاده قرار می‌گیرند. در مواردی که قطعات ریخته‌شده می‌بایستی از سختی بالایی برخوردار باشند، فولادهای ساده پرکربن کاربرد بسیار خوبی داشته همچنین در ساخت غلتک‌ها، ابزار و آلات ماشین‌های صنعتی، قطعات مقاوم به سایش نیز بکار می‌روند.
جهت اطلاع از پروفیل صنعتی کلیک نمایید.
اصولا در فولادهای کربنی ساده و عاری از هرگونه عنصر آلیاژی، با ازدیاد درصد کربن خواصی از قبیل چقرمگی و قابلیت جوشکاری کاهش پیدا کرده و در مقابل، استحکام آن افزایش می‌یابد.
فولادهای کم آلیاژ را می‌توان فولادهای کربنی در نظر گرفت که جهت بهبود خواص ویژه، عناصری به آنها اضافه میگردد. درصد عناصر آلیاژی برای فولادهای کم آلیاژ، عموماً از 5 درصد تجاوز نمی‌کند. کربن مهمترین عنصر در فولادهای کربنی و آلیاژی می‌باشد و سختی فولاد با میزان کربن تعیین می‌شود. افزایش عناصر آلیاژی در فولاد، خواص زیر را به دنبال دارد:
فولادهای کم آلیاژ با توجه به نوع عملیات حرارتی که روی آنها صورت می گیرد، می توانند دارای طیف وسیعی از خواص مکانیکی باشند. در هر حال عموما سختی بالاتر با چقرمگی کمتر و استحکام بالاتر همراه با انعطاف پذیری کمتر خواهد بود.
جهت اطلاع از قیمت ورق استیل ۴۳۰ کلیک نمایید.
فولادهای ریختگی کم آلیاژ عموما به عنوان ماده مقاوم در مقابل خوردگی در نظر گرفته نمی‌شوند و ترکیب شیمیایی آنها به نحوی انتخاب میگردد که به این مسئله اهمیت ویژهای ندهد. در هر حال برخی از فولادهای کم آلیاژ دارای مقاومت به خوردگی بیشتری از سایر فولادهای این خانواده هستند. به عنوان مثال وجود مس حتی در حد 0.05 درصد می‌تواند مقاومت در مقابل خوردگی این آلیاژها را به میزان زیادی افزایش دهد. وجود عناصر نیکل، کروم، فسفر و مولیبدن در محدوده‌های مورد استفاده در فولادهای کم آلیاژ در برخی از محیط‌ها، مقاومت در مقابل خوردگی را افزایش میدهد. در هر حال هنگام حضور این عناصر باید مس در حداقل میزان ممکن نگهداری گردد.
از میان عناصر آلیاژی مورد استفاده در فولادهای کم آلیاژ دو عنصر کرم و مولیبدن برای بالا بردن مقاومت این فولادها در مقابل پدیده خزش به کار گرفته می‌شوند. عناصر دیگر نظیر وانادیم، تیتانیم و نیوبیم نیز در افزایش مقاومت در مقابل خزش فولادهای کم آلیاژ مؤثرند.
جهت اطلاع از قیمت ورق روغنی کلیک نمایید.
این نوع فولادها در ساخت قطعات مقاوم به سایش از قبیل تجهیزات مربوط به خاک برداری و حفر معدن مورد استفاده قرار می‌گیرند. کاربردهای دیگر این فولادها قطعات راه‌آهن، چرخ ماشین‌های سنگین و چهار چرخه‌ها و تجهیزات دستگاه‌هایی که با سیستم بادی عمل می‌کنند، می‌باشد و بطورکلی در دستگاه‌ها و ماشین‌هایی که در معرض تکان‌های مداوم هستند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
نام*
ایمیل*
وبسایت
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
Δ
صفحه نخست
محصولات
تلگرام
اینستاگرام
