نمادهای جوشکاری

نمادهای جوشکاری روشی گرافیکی برای انتقال اطلاعات در مورد اتصال جوشکاری هستند. به جای استفاده از یک فلش و گفتن “اینجا را جوش دهید”، نماد جوش اطلاعات مفید تری را ارائه می دهد که به راحتی توسط جوشکار، مهندس، سرکارگر، ناظر و معمار قابل درک است. از این رو، نمادهای جوشکاری به طور گسترده در نقشه های مهندسی توسط جوشکارها و مهندسان برای انتقال اطلاعات ضروری مانند نوع جوش، اندازه جوش، محل جوش و سایر اطلاعات تکمیلی استفاده می شود.

چرا باید جوش ها را مشخص کنیم؟

در نظر بگیرید که تصویر زیر به یک جوشکار داده شده است. پیام “اینجا را جوش دهید” را می توان به روش های مختلفی تفسیر کرد و از این رو چنین پیام هایی همیشه با دستورالعمل های خاصی دنبال می شوند.

هر یک از تصاویر زیر را می توان علاوه بر تصویر بالا ارائه داد. تصویر اول (الف) به معنای یک جوش گوشه است که ساده ترین و همچنین ارزان ترین برای استفاده است.

تصویر دوم (ب) به معنای جوش گوشه دوبل است. اعمال آن کمی دشوار است و زمان بیشتری می برد. برای موثر بودن این جوش، دسترسی به هر دو طرف قطعه الزامی است.

در نهایت، تصویر سوم (ج) به معنای جوش T-butt یا شیاری است. این پیچیده ترین و گران ترین نوع جوش است که برای آن قطعه نیاز به آماده سازی دارد.

 

از این رو، واضح است که اطلاعات بیشتری در مورد اتصالات جوش باید در مرحله طراحی / نقشه کشی مشخص شود تا از خطا جلوگیری شود و زمان و هزینه فرآیند جوشکاری به درستی برآورد شود.

مزایای نمادهای جوش

از توضیحات بالا به این نتیجه رسیدیم که مشخص کردن محل و نوع جوش یک امر ضروری برای دستیابی به نتیجه ی بهتر است . اما تصویربالا هم به عنوان نماد جوش شناخته نمی شود ,مشابه نمادهای الکتریکی در مدارهای الکتریکی ما نمادهای جوشکاری نیز داریم.

مشخص کردن جوش ها با نمادها به جای تصاویر بسیار ساده تر است، زیرا نیازی به صرف زمان زیادی برای توضیح نوع، شکل و اندازه جوش ندارید. از این رو، بیشتر نقشه های مهندسی مربوط به کارهای جوشکاری از نمادهای جوش برای نشان دادن تمام اطلاعات مرتبط با جوش استفاده می کنند.

استانداردهای جوشکاری

دو استاندارد اصلی برای تعریف اصطلاحات جوشکاری و لحیم کاری، نمادها و غیره وجود دارد. یکی ISO 2553 است که توسط سازمان بین المللی استاندارد منتشر شده است. دیگری ANSI / AWS A2.4-98 است که توسط انجمن جوشکاری آمریکا منتشر شده است.

ممکن است اصطلاحات و نمادها در این دو استاندارد متفاوت باشند.

عناصر یک نماد جوشکاری

قبل از اینکه به برخی از نمادهای جوش پایه نگاه کنیم، اجازه دهید سعی کنیم عناصر یک نماد جوشکاری و اینکه یک نماد چه نوع اطلاعاتی را به ما منتقل می کند را درک کنیم. در ادامه به لیستی از عناصر موجود در نماد های جوشکاری اشاره شده است.

• خط مرجع
• فلش
• نماد اصلی جوشکاری
• نمادهای جوش تکمیلی
• نمادهای پایان
• ابعاد
• مشخصات، فرآیند
• دنباله

برای درک واضح‌تر عناصر یک نماد جوش، از تصویر زیر استفاده می‌کنیم که نحوه ترسیم یک نماد جوشکاری معمولی و همچنین مکان استاندارد عناصر ذکر شده در بالا را توضیح می‌دهد.

خط مرجع

این یک خط افقی است که بخش مهمی از نماد جوش تکمیل شده است و تمام اطلاعات مربوط به جوش روی آن یا اطراف آن ترسیم می شود. موقعیت خط مرجع نیز مهم است زیرا معمولاً نزدیک به اتصال جوش کشیده می شود. تمام نمادها و اطلاعات دیگر باید به درستی مطابق با استانداردهای نماد روی یا اطراف این خط مرجع قرار گیرند.

فلش

یکی دیگر از بخش های مهم و مورد نیاز یک علامت جوش تکمیل شده، فلش است. این خط مرجع را به سمت فلش اتصال وصل می کند و می تواند در یک یا انتهای دیگر خط مرجع قرار گیرد. فلش می تواند در هر جهت، بالا، پایین، چپ، راست و یا حتی می تواند به سمت دنباله اشاره کند. گاهی اوقات، یک نماد جوش می تواند حاوی چندین فلش باشد.

انواع مختلف نمادهای جوشکاری

اکنون که کمی در مورد عناصر یک نماد جوش دیدیم، حال نگاهی به نمادهای مختلف جوشکاری خواهیم داشت. ابتدا، تعدادی از نمادهای جوشکاری اساسی را که بیشتر در نقشه ها استفاده می شوند را معرفی می کنیم. در مرحله بعد، تعدادی از نمادهای جوشکاری تکمیلی را مشاهده خواهیم کرد که می توانند برای انتقال اطلاعات اضافی در مورد جوش مورد استفاده قرار گیرند.

 

نمادهای اصلی جوشکاری

تصویر زیر برخی از نمادهای جوشکاری رایج را نشان می دهد. قسمت بالای تصویر شامل نمادهایی برای انواع مختلف جوش شیار یا لب به لب است. این شامل V، Groove Weld، Square Groove Weld، Bevel Groove Weld، U، J و غیره است.

نمادهای ترکیبی

فرم درز و مقطع درز جوش را در انواع اتصالات