فولادهای آلیاژی

استاندارد DIN EN 10020 کشور آلمان و استاندارد BS EN 10020 کشور انگلستان، فولادها را بر اساس ترکیب شیمیایی به سه دسته ی فولادهای غیر آلیاژی، و فولادهای زنگ نزن تقسیم بندی می کنند. استاندارد فولاد آلیاژی ISO 4948-1، فولادها را بر اساس ترکیب شیمیایی به دو دسته ی آلیاژی و غیر آلیاژی در مقدار عناصر آلیاژی تقسیم بندی می کند. به عبارت دیگر در فولادهای غیر آلیاژی، مقدار عناصر آلیاژی به مقدار حدی نشان داده شده نمی رسد. مطابق استاندارد های فوق، فولادهای زنگ نزن دارای حداقل 10.5 درصد وزنی کروم و حداکثر 1.2 درصد وزنی کربن هستند. این فولادها بر اساس مقدار نیکل و یا یکی از بارزترین خواص فیزیکی و مکانیکی شان تقسیم بندی می شوند.

تقسیم بندی فولادها بر اساس کیفیت

استاندارد ISO 4948-2 فولادهای غیر آلیاژی را به سه دسته پایه (BS)، کیفی (QS) و ویژه (SS) تقسیم کرده در حالی که استاندارهای DIN EN 10020 و BS EN 10020، این فولادها را فقط به دو دسته کیفی و ویژه تقسیم کرده اند. فولادهای آلیاژی همانند فولادهای غیر آلیاژی به دو دسته کیفی و ویژه تقسیم می شوند که فولادهای آلیاژی با خواص ویژه دارای خواص منحصر به فردی است.

فولادهای پایه غیر آلیاژِی

استاندارد ISO 4948-2 ، نام های دیگر فولادهای پایه را فولادهای معمولی و تجاری دانسته و برای تولید آن ها الزامات کیفیتی خاصی را لازم نمی داند . این فولادها غیر آلیاژی بوده و عملیات حرارتی نمی شوند (به جز آنیل کردن ، تنش زدایی ، نرم کردن و نرمالیز کردن ). همچنین خواص فیزیکی و مکانیکی برای حداقل ضخامت یعنی 3 میلی متر تا 16 میلی متر صادق است .

فولادهای کیفی غیر آلیاژی

فولادهای کیفی غیر آلیاژی به آن دسته از فولادهای غیر آلیاژی اطلاق می شود که کنترل ویژه ای در تولید آن ها صورت می پذیرد. کنترل ریز ساختار (اندازه دانه)، کاهش مقدار گوگرد و فسفر، افزایش کیفیت سطوح، بهبود چقرمگی شکست و شکل پذیری آن ها از جمله این عملیات است. لازم به ذکر است که فرآیند های کنترل خواص در فولادهای ویژه غیر آلیاژی نسبت به فولادهای کیفی غیر آلیاژی بیشتر است.