فولادهای آلیاژی

فولادهای آلیاژی :
استاندارد DIN EN 10020  کشور آلمان و استاندارد BS EN 10020  کشور انگلستا ن، فولادها را بر اساس ترکیب شیمیایی به سه دسته ی فولادهای غیر آلیاژی ، و فولادهای زنگ نزن تقسیم بندی می کنند . استانداردفولادهای آلیاژی ISO 4948-1  ، فولادها را بر اساس ترکیب شیمیایی به دو دسته ی آلیاژی و غیر آلیاژی در مقدار عناصر آلیاژی تقسیم بندی می کند. به عبارت دیگر در فولادهای غیر آلیاژی ، مقدار عناصر آلیاژی به مقدار حدی نشان داده شده نمی رسد . مطابق استاندارد های فوق ، فولادهای زنگ نزن دارای حداقل 10.5 درصد وزنی کرم و حداکثر 1.2 درصد وزنی کربن هستند . این فولادها بر اساس مقدار نیکل و یا یکی از بارزترین خواص فیزیکی و مکانیکی شان تقسیم بندی می شوند . 

تقسیم بندی فولادها بر اساس کیفیت : 
استاندارد ISO 4948-2   فولادهای غیر آلیاژی را به سه دسته پایه (BS) ، کیفی (QS)    و ویژه (SS) تقسیم کرده در حالی که استاندارهای DIN EN 10020     و BS EN 10020  ، این فولادها را فقط به دو دسته کیفی و ویژه تقسیم کرده اند . فولادهای آلیاژی همانند فولادهای غیر آلیاژی به دو دسته کیفی و ویژه تقسیم می شوند که فولادهای آلیاژی با خواص ویژه دارای خواص منحصر به فردی است .
فولادهای پایه غیر آلیاژِی : 
استاندارد ISO 4948-2  ،  نام های دیگر فولادهای پایه را فولادهای معمولی و تجاری دانسته و برای تولید آن ها الزامات کیفیتی خاصی را لازم نمی داند . این فولادها غیر آلیاژی بوده و عملیات حرارتی نمی شوند (به جز آنیل کردن ، تنش زدایی ، نرم کردن و نرمالیز کردن ) . همچنین خواص فیزیکی و مکانیکی برای حداقل ضخامت یعنی 3 میلی متر تا 16 میلی متر صادق است . 

فولادهای کیفی غیر آلیاژی : 
فولادهای کیفی غیر آلیاژی به آن دسته از فولادهای غیر آلیاژی اطلاق می شود که کنترل ویژه ای در تولید آن ها صورت می پذیرد . کنترل ریز ساختار (اندازه دانه)، کاهش مقدار گوگرد و فسفر ، افزایش کیفیت سطوح ، بهبود چقرمگی شکست و شکل پذیری آن ها از جمله این عملیات است . لازم به ذکر است که فرآیند های کنترل خواص در فولادهای ویژه غیر آلیاژی نسبت به فولادهای کیفی غیر آلیاژی بیشتر است .